LDR

Bakit ganito kasakit

Ang kapalit ng iyong pag- alis?

Maraming taon

Ngunit konting pagkakataon

Sabagay ganun din noong ako’y

Sampung taon

Maraming nakapaligid

Pero nabibilang ang bigkas ng bibig

Nagpalipat-lipat ng lugar

Hanggang wala ng makilala maliban sa isa o dalawa.

Hindi ako nahilig makichika

O mangumusta sa iba

Yan na ako, simula pa

Wala pa noon ang sakit

Noon, isa lamang akong paslit

Isang dakilang manonood

Ng mga tao sa aking paligid

Bakit ganito kasakit

Ang kapalit ng iyong pag- alis?

Wag mo akong tanungin

Bakit wala akong oras sa iyong daing

Wag mo akong sisihin

Kung hindi ako malambing

Ang TV ang aking gabay

Lumaki akong wala namang nanlalambing

Pinalaki akong matatakutin

Ang sabi nga ng iba’y manang na din

Kaya patawad kong hindi ako

Ang ideal mong maging

Pero kung laging mali ko ang ipaparating

At ang daing di iindahin

Saan na tayo papadparin?

Kung parehas tayong ang hiling

Ang isa sa atin ay dinggin

At wala sa atin handang makinig

O Bakit ganito kasakit,

Ang kapalit ng iyong pag- alis?

Advertisements

parang ang sarap magmahal

parang ang sarap nang may minamahal

ang abangan ang kanyang pagdating

ang masabik sa kanyang mga halik

ang damhin ang kanyang paglambing

 

parang ang sarap nang may nagmamahal

may kasukob sa ulan

may kayakap hindi lang ang unan

may kasama sa patutunguhan

 

parang ang sarap magmahal

ang kiligin kahit hindi pansin

ang sabikin kahit sa iba nakatingin

ang magmahal kahit hindi ikaw ang ibigin

 

 

The Getting-to-know-each-other Stage

Gusto kitang makilala, ang sabi mo.

Tara, usap tayo, ang sabi ko.

“Kumusta ka na?”
“Ok lang…”

Ok nga lang kaya?

Nasilayan ko ang ngiti mo sa facebook
Sa tingin ko, wala ka namang pinagdadaanang pagsubok
Nag-umagahan ka na ba?
Siguro masiyahin kang talaga.

Nabasa ko ang update mo sa twitter,
Mukhang hindi ka naman bitter.
Lunch na, kain ka na.
Siguro nakamove on ka sa ex mo.

Nakita ko ang mga lugar na napuntahan mo sa instagram,
Marahil ikaw ay malaya ; walang agam -agam.
Gabi na, nakakain ka na ba?
Siguro, masaya kang kasama.

Paano Kung sabihin ko sayo na ako’y higit pa sa mga sinabi mo.
Na ako’y higit pa sa mga haka-haka mo.
Mga haka-hakang mula sa labas na anyo.
Anyong pinili ko, sinalat ko.
Pagkataong para lang sa mata ng mundo
Pero hindi ang “ako” sa mata ng iilang Tao
Mga taong Handa akong harapin, kausapin, intindihin, prangkahin.

Tara, usap tayo, ang sabi mo.
Gusto kitang makilala, ang nasa isip ko.

Malaman ang iyong mga hilig ,
Mga bagay na nagbibigay kilig,
Mga pangarap na gustong abutin,
Mga lugar na gustong explore-in

Ganyan sana tayo. Usapang matino.

Tara, magkita tayo. 

Mata sa mata. 

Hayaang mag-ugnayan ang ating mga puso.

Tara’t ating abangan saan ito patungo — pagkakaibigan o pag-iibigan.

Tara, halika, usap tayo.
12/11/16

Ngayon na nga ba ang SA WAKAS?

Ano ba itong pakiramdam na parang nakalutang sa alapaap at sa isipan, isang imahe ng kadenang napigtas?

Ano nga ba?

Ano ba itong parang pagluwag ng dibdib pagkatapos tumakbo ng tumakbo na parang may tinatakasan at sa isipan, mga katagang paulit-ulit: “Sa wakas…sa wakas”.

Nagsimula lahat ng niyan nang makita na kitang may kasama nang iba.

Pero nang balikan ko ang araw simula nang makita kita kasama niya at ng araw na huli tayong mag-usap pagkatapos ng mahabang katahimikan…

Kaibigan, nakawala ka na nga ba o kumapit lang sa iba?

Naghihintay na sana sa pagtagal, siya ang makapagpakawala sa’yo sa kadena

Dahil di ko naisip, pinakawalan nga kita sa hawla nating dalawa, pero ang kadenang nagdudugtong sa ating dalawa, kadenang iyong ginawa, hindi mo pa nasisira.

Ang malayang pakiramdam unti-unting bumaba mula sa alapaap. 
Ikaw nga ba’y masaya na o nagpapanggap? 

Kailan mo mahahagilap na hindi ako ang iyong pangarap?

At kailangan ko matatanggap, na hindi ikaw ang aking hanap?

Na ang kalungkutan ay hindi basehan para sa pag-iibigan?

Ang kalungkutan ko’y hindi ang iyong kawalan,

Kun’di ang kakayahan ng puso kong kumawala at maipagkatiwala sa iba ng lubusan. 

Pero ang kapal naman ng aking mukha para sa isiping di ka pa nakawala. Sana nga. Sana nga. 

Sa konting panahon, ako’y nakaramdam ng alapaap sa pag-aakalang ika’y nakatagpo na ng bagong pangarap, nang sa gayo’y ako nama’y mapanatag na ikaw at ako maaari nang bumalik sa pagkakaibigan nang walang masasaktan.

Ngayon na nga ba ang “Sa wakas.”? 

Muli, hihingi ng tawad nang walang wakas.

Patid. Patid.

Lumulusot-lusot lusot sa butas ng karayom.
-yom, yung tipong sa sikip-sikip parang magigiit-giit .
Liit at sikip-sikip ng daang di matuwid-tuwid.
Parang pawid sa bukid, di makatawid-tawid.
Tawid na sana para makapagpahatid – hatid ng pag-ibig na walang-patid.

Umagang kay ganda, Sarao!

Alas-sais sa loob ng Jeep.

Matagal na din nung huli akong sumakay ng jeep ng ganito kaaga. Sa paligid ko, makikita ang mga tatay o nanay na naghahatid ng kanilang mga anak pero kakaiba din itong si ate na nakapajama pa na maghahatid ng kapatid sa eskwela.

Meron ding si “Bruskong Gurl”, estudyante na teenager pa lang wagas na kung makamura.

“Hello?! Hellow?! P** i***, bakit hindi ka nagsasalita!?”

May pa-joke pang nalalaman,
“Magkano sa Roces daw sabi niya, ano bibilhin ba niya Roces?!”
And her crew would laugh.

O itong antok pang dalawang binata. Yung isa may baon pang styro (extra kaya sila?) na nahulog ang tinidor at nang pulutin ni ateng katabi, nag-hesitate pang abutin sabay mabilis na tinago.
Maya-maya, tanong niya sa katabi,
“Nagbayad ka na ba?”
“Ha?”
“Nagbayad ka na?”
“Hmm.”

(Nagbayad na nga kaya?)

At pag akala mo’y puno na, hindi pa pala. Ayan si manong drayber, kuntodo sigaw para kumbinsihin ang lahat na may espasyo pa.

“Sakay pa, pwede pa! Makabilaan!! Sakay na!!!”

Papasok ang mag-ama, mag-aalas siyete na, pauunahin ang maliit na anak, pero makikitang siksikan na kaya pupwesto na lang sa may pintuan.
Good boy si bagets, hindi naiyak. Ang liit! Ang cute ng bata! Star for you, kid!

“Para po!”